Naar het afscheid toe, het afscheid en weer alleen

De hike naar Avelanche peak, we dachten dat de hike naar Roy's Peak al heftig was. Dit was 4 uur hiken en klimmen naar de top. Het was ontzettend vermoeiend en Bas zijn heup en rug deden behoorlijk zeer. Knap hoe hij doorgezet heeft. Want we hebben de top bereikt. Daar aangekomen een lange pauze gehouden, genoten van het uitzicht en van het samen zijn. Want dat beginnen we ons goed te realiseren, over 3 dagen is het allemaal anders, zijn we weer gescheiden van elkaar. Maar daar denken we nog niet te veel aan, in het moment blijven leven. Na de pauze begonnen aan de reis terug. Onderweg 3x gevallen/uitgegleden zonder me gelukkig al te veel pijn te doen. Meestal bulderde ik van het lachen en anders 5min later wel. Omdat Bas zo'n pijn had en zwaardere pijnmedicatie onderweg had genomen reed ik naar ons laatste B&B. Onderweg bij de goude bogen gegeten aangezien we met de hike toch wel wat calorieën verbrandt hadden. Daarna lekker door naar het schone hostel waar we heerlijk gedoucht hebben en waar ik 2 machines was gedraaid heb. Heerlijk weer alles schoon. Zo het bed in gedoken en heerlijk geslapen. Na een lekker ontbijtje het centrum verkent en de aardbeving van 2011 was nog steeds goed te zijn. Er waren nog zo veel gebouwen niet gerestaureerd. Ongelooflijk. Het museum over de aardbeving verschafte een goed beeld van wat er zich die 40sec en de dagen, weken en maanden daarna zich afspeelde. Daarna terug naar onze B&B gegaan om zwemkleding aan te trekken en de middag aan het strand af te sluiten. En aan het strand laat ik een traan bij het idee dat dit onze laatste volledige vakantiedag samen is. Het is zo vreselijk fijn samen. Fijn om te voelen dat onze relatie zo goed is en zo sterk. Na een maaltijd bij een Mexicaan zijn we wederom naar de B&B terug gegaan om aan de vakantieklus der klussen te beginnen. Het opnieuw inpakken van de backpacks. Dat was voornamelijk mijn taak en Bas heeft de auto opgeruimd. Nadat beide klussen geklaard waren moe en voldaan in slaap gevallen. Maar beide veel gewoeld. Want 2 maart brak aan en vandaag moeten we toch echt elkaar weer loslaten. Na een ontbijt nog een wandeling aan de rand van Christchurch gemaakt en daarna begonnen aan de rit naar het vliegveld, tanken, mijn spullen bij het hostel neerzetten zodat ik er niet meer mee hoef te sjouwen en de auto inleveren. Alles ging vanzelf en voor we het wisten stonden we samen op het vliegveld, werd de tas van Bas op de bagageband gelegd en weggevoerd. Het ticket was geprint en we hadden nog anderhalf uur voordat Bas toch echt door de douane moet. Die tijd vloog voorbij en het echte afscheid nemen brak aan. Ik brak in tranen uit en heb hem stevig vast gepakt en een veilige vlucht gewenst. Gezegd dat ik van hem hou en dat ik gelukkig ben dit zo sterk te voelen. Want ondanks de pijn zie ik ook hoe sterk de relatie is. Maar dan nog, er zit een dikke dikke knoop in mijn maag. Avondeten lukt niet en ik laat al onze overige kampeerspullen en eten achter in het hostel. Vast wel iemand die er iets mee kan. Mijn vlucht gaat morgen om 7u Nieuw Zeelandse tijd. Dus ik ga op tijd naar mijn bunker. Haha mijn slaapcabine in een zaal met 7 andere cabines. Kan ik vannacht iedereen om 3u wakker maken. Haha maarja, dat is niet anders. Mijn avontuur gaat verder naar Australië. Voor nu nog veel verdriet, maar ik hoop dat als ik morgen onderweg ben ik het avontuur weer voel. Het zal vast goed komen de laatste 3 weken van mijn reis. Maar ik heb het volgens mij al eerder geschreven, ik ga niet meer alleen. Ik vind reizen zo veel leuker als ik het met een dierbaar iemand kan delen. Alleen is geweldig om mee te maken en ik had het niet willen missen. Maar de volgende keer reis ik gewoon weer samen met Bas, gaan we samen en komen we ook samen thuis.